شب مهتاب و چشمام بازم از یادته تو خیسه ... دیگه عادت شده با بغز واسهء تو می نویسه ...
کاش می فهمیدی که قلبم خونه ی آرزوهات بود ... یه نفس تنها نبودی ...
همیشه دلم باهات بود ...
آسمون و ماه نقره اش با یه عالمه ستاره ، شاهدند که این بریدن دیگه برگشتی نداره...
رفتی بی اونکه بدونی دل من مال خودت بود ...
حال بغزای شبونم به خدا مال خودت بود...
سهم چشمای تو بودند توی دنیا هر چی داشتم ، واسهء خاطر نازت جونمو گرو گذاشتم...
یه دروغ ساده اما ، قصهء ما رو بهم ...سرنوشتمونو آخر با جدا شدن رقم زد ...
تو پشیمون شدی و من حالا صندوقچهء دردم ...
سخته اما باورش کن من دیگه برنمی گردم...!!!!!
اما یادت باشه حرفات مثل گوله های برفند ... خیلی ها قربونی های بی گناه دوتا دونه حرفند!