با هر که سخن گفتم ، در خود گره ای گم بود ...
چون کرم شب و تابان می تابی و می تابم !
بر هرکه نظر کردم گریان و پریشان بود ...
چون ابر سبک بار می باری و می بارم...!
من درد محبت را هرگز به تو نسپردم این عقده ء دیرین را می دانی و می دانم...
بر مرثیه ام بنگر نقش رخ خود بینی ...
این قصه ء غمگین را می خوانی و می خوانم ...
من درد محبت را هرگز به تو نسپردم....!!!!
من همونم که همیشه غم و غصم بی شماره
اونیکه تنها ترینه حتی سایه هم نداره
این منم که خوبیامو کسی هرگز نشناخته
اونکه در راه رفاقت همه هستیشو باخته
هر رفیقه راهی با من دو سه روزی همسفر بود
انتهای هر رفاقت واسه من چه زود گذر بود
هر کی با زمزمه عشق دو سه روزی عاشقم شد
عشق اون باعث زجره همه دقایقم شد
اونکه عاشق بود و عمری از جدا شدن می ترسید
همه هراس و ترسش به دروغش نمی ارزید
چه اثر از این صداقت چه ثمر از این نجابت
وقتی قد سر سوزن به وفا نکردیم عادت
من همونم که همیشه غم و غصم بیشماره
اونیکه تنها ترینه حتی سایه هم نداره
این منم که خوبیامو کسی هرگز نشناخته
اونکه در راه رفاقت همه هستیشو باخته
هر رفیقه راهی با من دو سه روزی همسفر بود
انتهای هر رفاقت واسه من چه زود گذر بود
هر کی با زمزمه عشق دو سه روزی عاشقم شد
عشق اون باعث زجره همه دقایقم شد
اونکه عاشق بود و عمری از جدا شدن می ترسید
همه هراس و ترسش به دروغش نمی ارزید
چه اثر از این صداقت چه ثمر از این نجابت
وقتی قد سر سوزن به وفا نکردیم عادت